شاید کمتر کسی نام "پائولو کوئلیو"، نویسنده برزیلی، و داستان معروفش "کیمیاگر" را نشنیده باشد. در نگاه نخست، "کیمیاگر" تلاشی برای ارائه عرفان مدرن می نماید. عرفانی که تلاش دارد به شخصیت خرد شده انسان عصر ما اهمیتی درخور بدهد.
آیا به راستی "کیمیاگر" حکایت عرفانی نوین است؟ اگر نظر آقای آرش حجازی را در پایان کتاب "کیمیاگر"، از انتشارات کاروان، نخوانده بودم بی گمان به این پرسش پاسخ مثبت می دادم اما، گویا تامل بیشتری لازم است.
آقای آرش حجازی، داستانی از مثنوی معنوی آورده که پرسش برانگیز است. این داستان، که در دفتر ششم آمده، به شکل غیر قابل انکاری به داستان "کیمیاگر" شبیه است. گویی "کیمیاگر" همان داستان مثنوی است که اندکی صیقل یافته تا به قالب های ادبی زمان ما نزدیک تر شود و به کام خواننده غربی مطبوع تر گردد.
ابتدای داستان مثنوی را برای علاقمندان به پیگیری این موضوع در زیر آورده ام:
حکایت آن شخص کی خواب دید کی آنچ می طلبی از یسار به مصر وفا شود....
بود یک میراثی مال و عقار
جمله را خورد و بماند او عور و زار...
۱ نظر:
والا من جز اون کمتر کسان هستم که اسم این نویسنده برزیلی رو تا به حال نشنیدم! خوشحال میشم راجع به این شخص و آثارش بیشتر بدونم.
ارسال یک نظر