این چند بیت از پروین اعتصامی شاید، تلخ ترین ناله اجدادمان از ژرفای تاریخ باشد:
برزگری پند به فرزند داد
کای پسر، این پیشه پس از من تراست
مدت ما جمله به محنت گذشت
نوبت خون خوردن و رنج شماست
...
می خواهم این دفتر را با دل مشغولی هایم و نظرات شما پر کنم. شاید که روزی، در کنار هزاران درد دل مانند خودش، سندی شود برای دیگرانی که از سر کنجکاوی داستان ما را دنبال خواهند کرد. داستان انسانهایی که هیچگاه مزه زندگی بدون بحران را نچشیدند.