در خواب و بیداری صبح، صدای جیغ های زنی را می شنوم. آدم هایی در طبقه بالا، از سویی به سوی دیگر خانه می دوند و باز می گردند. اشیایی با خشم به اطراف پرتاب می شوند، به دیوارها می خورند و بر زمین می افتند.
اضطراب جای خواب آلودگی ام را می گیرد. چشم هایم را باز می کنم و به سقف خیره می شوم. زنی با التماس فریاد می زند: "نزن! غلط کردم!". فریادهایش لا به لای صدای خشمگین و نامفهوم مردی می پیچند. گریه هایش گاهی اوج می گیرند و گاهی آرام و یکنواخت می شوند.
با اعصابی متشنج در طول و عرض خانه راه می روم. ذهنم واقعیت هولناکی که بالای سرم در جریان است را نمی تواند هضم کند. پس از حدود پنج دقیقه، کشمکش پایان می گیرد. صدای کوبیده شدن درِ خانه، در خلوت راهرو طنین می اندازد. جیغ های زن تبدیل به هق هق های گریه ای یکنواخت و آرام می شوند. ماشینی با شتاب از پارکینگ خانه بیرون می رود تا خشم راننده اش را در میان عصبیت میلیونها آدم دیگر گم کند.
آن روز و روزهای پس از آن، ساعت ها در خیابان های اطراف خانه قدم زدم و با کنجکاوی در چهره زنان سرزمینم دقیق شدم. شاید که بتوانم آن چهره کتک خورده و کبود را که قرن هاست نادیده گرفته ایم ببینم.
اضطراب جای خواب آلودگی ام را می گیرد. چشم هایم را باز می کنم و به سقف خیره می شوم. زنی با التماس فریاد می زند: "نزن! غلط کردم!". فریادهایش لا به لای صدای خشمگین و نامفهوم مردی می پیچند. گریه هایش گاهی اوج می گیرند و گاهی آرام و یکنواخت می شوند.
با اعصابی متشنج در طول و عرض خانه راه می روم. ذهنم واقعیت هولناکی که بالای سرم در جریان است را نمی تواند هضم کند. پس از حدود پنج دقیقه، کشمکش پایان می گیرد. صدای کوبیده شدن درِ خانه، در خلوت راهرو طنین می اندازد. جیغ های زن تبدیل به هق هق های گریه ای یکنواخت و آرام می شوند. ماشینی با شتاب از پارکینگ خانه بیرون می رود تا خشم راننده اش را در میان عصبیت میلیونها آدم دیگر گم کند.
آن روز و روزهای پس از آن، ساعت ها در خیابان های اطراف خانه قدم زدم و با کنجکاوی در چهره زنان سرزمینم دقیق شدم. شاید که بتوانم آن چهره کتک خورده و کبود را که قرن هاست نادیده گرفته ایم ببینم.
۵ نظر:
دقیقا
من هم یادم هست که در تهران، روزی همسایه بالایی شروع به جنگ و دعوا با همسرش کرد. از همان قبیل اصوات که گفتی هم شنیده میشد. اتفاقا خانواده خانم هم طبقه پایین ما زندگی میکردند. خلاصه جنگ به خارج از آپارتمان کشید و نهایتا خانم از در آپارتمان تا پاگرد پائینتر سرنگون شدو ... بگذریم. آنها چندی بعد از آن ساختمان کوچ کردند، ولی بارها پس از آن برای دیدار خانواده خانم می آمدند و عموما خانم را با لبخندی (بچه به دوش) میدیدیم. همیشه با خود فکر میکردم، چند بار دیگر کمرش لبه پله ها را لمس کرده است؟ اصولا چند درصد از آن لبخندها واقعی هستند؟
neveshte hatun harcheghadr ham talkh ama aramesh bakhshan
.....
ghalametun fogholadast
...
merci
!!!
مهندس جوان: جای قصه حوردن نیست در اون کشور زنها و مردها هردو حقوقی ندارند پس عدالت بر قرار است
بله منم بسیار شنیده ام و دیده ام و در دل گریسته ام. ننگ بر هر آدم ترسو وبزدل باد که تنها جراتش در ظلم به ضعیفان است. ننگ بر قانون ضعیف کشی!
ارسال یک نظر