هر کجا که مجالی بوده، جنبش برابری خواهی زنان ایران را ستوده ام و از آن حمایت کرده ام. حامیان این جنبش، به دور از کشمکش ها و بازی های سیاسی که راه به هیچ آبادانی نمی برند، تنها برابری حقوقی زن و مرد ایرانی را می خواهند.
بر این باورم که اگر از این مطالبات حمایت کنیم، سوای داغ ظلمی که از پیشانی سرنوشت زنان امروز و فردای ایران برداشته ایم، و سوای از ادای دینمان در حق همه زنان ایرانی که عمری زیر سایه این جفای دیرپا زیستند، سوختند و پر کشیدند؛ اساسی ترین گام در راه توسعه واقعی ایران که همان عدالت اجتماعی است را برداشته ایم.
از نگاه من، جنبش برابری خواهی زنان ایران تمام ویژگی های یک جنبش مدنی واقعی را داراست. این جنبش، بر اساس نیازهای واقعی و توافق جمعی، با هدف ایجاد تغییر به نفع تمامی اعضای جامعه، به دور از اهداف سیاسی و بر اساس روشهای مسالمت آمیز شکل گرفته است. بر این اساس شاید، این جنبش نخستین جنبش مدنی ایرانیان در معنای واقعی کلمه باشد.
حمایت از ایرانیانی که به واسطه جنسیتشان از بسیاری از حقوقشان محروم شده اند شاید، بزرگترین مسئولیت اجتماعی امروزمان باشد. یادمان باشد که تاریخ احوال ما را هم خواهد نوشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر